Geef nooit op, dat is de boodschap van Rini Pijnen

OSSENDRECHT – Rini Pijnen vertelde zaterdagavond in café Boulevard over het motorongeluk waar hij zijn linkerbeen verloor en hoe hij de draad weer oppakte en op de fiets de Honderd Cols Tocht volbracht.

In september 2016 reed Rini Pijnen uit Ossendrecht de laatste van de honderd cols in wat wel genoemd wordt ‘De zwaarste fietstocht ter wereld‘ over de grote en bekende cols in de Vogezen, Jura, Alpen, Pyreneeën en Centraal Massief. Daarmee werd hij één van de ruim vierhonderd wielrenners die deze tocht vanaf 1979 uitgereden hebben, met één groot verschil met de andere rijders, Rini reed de tocht met een prothese, omdat hij zijn linkerbeen na een ongeluk verloren had.

Deze zaterdagavond vertelde Rini zijn verhaal in café Boulevard in Ossendrecht waar ruim honderddertig belangstellenden vol belangstelling luisterden naar wat hij te vertellen had.

Het begon in 1999. Rini was op zijn motorfiets onderweg van Ossendrecht naar Huijbergen toen het in een bocht in de weg mis ging en hij met motor en al in de sloot terecht kwam. Nadat hij met hulp van een automobilist, die het ongeluk had zien gebeuren, uit de sloot geholpen was, werd hij met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht.

Met zijn ervaring bij de vrijwillige brandweer had hij direct in de gaten dat het niet goed zat maar toen hij, na vier dagen in het ziekenhuis wakker werd, was het toch schrikken dat zijn linkerbeen eerder ophield dan hij verwacht had. Bij het ongelijk was hij met beide benen onder het stuur blijven hangen en daardoor was zijn linkerbeen zo beschadigd dat het vanaf de knie geamputeerd moest worden en heeft het een half jaar revalidatie gekost voor het rechterbeen weer helemaal in orde was.

In tegenstelling tot wat men vaak hoort in soortgelijke gevallen, hield Rini geen trauma over van het ongeluk maar besloot direct om zo gauw mogelijk de draad van zijn leven weer op te pakken.

Met een kunstbeen ging Rini weer aan het werk en klom ook weer op de fiets. Zijn eerste kunstbeen was luchtgestuurd. Het was niet zo stabiel en ging regelmatig stuk, waarop Rini het vaak zelf weer repareerde. De volgende prothese werkte met olie en was computergestuurd, zodat ook bergop lopen nu makkelijker ging.
Voor het fietsen kwam er ook een speciale sportprothese. Doordat de zware kunstvoet met wielrenschoen vervangen was door een carbon plaat was deze ook een halve kilo lichter, wat op een lange fietstocht best verschil maakt.

Rini verteld over de techniek van zijn prothese

Dat een beenprothese en drank niet goed samen gaat bleek een keer toen Rini, niet helemaal helder, zijn prothese niet goed aangedaan had en hem de volgende morgen niet meer los kon krijgen. Na pogingen in de bankschroef en een gaatje boren tegen het vacuüm, werd tenslotte de oplossing gevonden door perslucht in het geboorde gaatje blazen.

Prothese in de bankschroef…….waarom drank en prothese niet samen gaan.

Maar er moest weer serieus gefietst worden dus werden er mooie uitdagingen uitgezocht zoals ‘La Marmotte’. Een rit van bijna 180 km over vier cols in de Franse Alpen. Maar na diverse serieuze ritten, zoals Parijs-Roubaix in Noord Frankrijk vond Rini zijn ultieme uitdaging en schreef zich in voor de zwaarste fietstocht ter wereld, de ‘Honderd Cols Tocht’.

In de hemelvaartvakantie in 2014 begon Rini met het eerste deel van deze monstertocht. ’s Morgens om vier uur begonnen met een GPS voor de route, die helaas rond een uur of elf geen stroom meer had, dus in een winkeltje de GPS opladen en buiten in de zon even een dutje doen. In vijf dagen fietste hij bijna negenhonderd kilometer en had twee weken later nog last van zadelpijn.

Omdat hij flink doorgereden had, kwam hij wel tweehonderd kilometer verder dan verwacht dus toen hij zijn vrouw belde om hem aan het einde op te halen bleek dat een heel stuk langer rijden dan zij verwacht had. Daarvoor had Rini deze avond een mooie bos bloemen voor haar.

Het volgende gedeelte van de Honderd Cols Tocht ging in september 2014 van start. Deze keer was er een camper geregeld waarin zijn vrouw en ouders hem konden volgen. Heel mooi en toepasselijk vond Rini een crucifix die hij zag in een Frans dorpje, waar de Christus aan het kruis net als Rini maar één been had.

Beide missen het linkerbeen…….

De steilste klim in dit gedeelte was in de Pyreneeën bij de ‘Mur de Péguère’ met een stijgingspercentage van 18%.

In 2015 werd met hemelvaart het derde gedeelte van de tocht gereden. Nu gingen vriend Kees en beide echtgenotes mee en werd onder andere de Col du Clergeon gereden.

Een heel bijzondere ontmoeting had Rini toen hij bij een kraampje in een Frans dorpje de weg ging vragen. De dame zei in perfect Nederlands, “Hé, jij bent toch Rini Pijnen?” Het bleek dat deze dame, die oorspronkelijk uit Bergen op Zoom kwam, klant bij Rini in de fietsenwinkel in Ossendrecht was geweest.

Een minder fijne ervaring was de valpartij in een snelle afdaling. Terwijl de videocamera liep ging Rini spectaculair onderuit, beschadigde zijn schouder en had diverse schaafplekken, asfalt tatoeages noemt Rini het. In Nice werd een ziekenhuis opgezocht waar iedereen kwam kijken naar die gewonde zongebruinde Hollander met een wielrentruitje en een kunstbeen.

En toen kwamen de laatste loodjes. Deze keer ging vriend Kees ook mee want ook hij is ook enthousiast geworden over deze monstertocht. Na een onderbroken beklimming van de Col de la Bonette door noodweer, lukte de beklimming van deze col de volgende dag wel. Na nog een paar cols zat het er, in september 2016, uiteindelijk op en had Rini deze zware tocht, over meer dan 4000 kilometer, volbracht.

De laatste loodjes

Onder het rijden heeft Rini een alternatieve tekst bedacht voor het lied “Je veux de l’amour” van Raymond van het Groenewoud. De titel is “We trappen door” waarna Rini in de Boulevard liet horen dat hij niet alleen goed kan fietsen maar ook nog kan zingen.

Toen Rini zijn verhaal over de tocht had verteld had zijn vrouw nog een cadeau voor hem, een 100 cols wielershirt. Samen met vriend Kees wil Rini de tocht nog een keer rijden en nu kan hij dat in stijl doen. Dan werd ook Kees naar voren geroepen en ook hij kreeg een 100 cols shirt.

Wat Rini aan het einde van zijn verhaal nog eens benadrukte was, dat als je wat overkomt, je niet bij de pakken moet neerzitten maar aan de slag moet gaan. Zoals hij het zelf zei: “Nooit opgeven, er komt altijd weer wat moois op je pad”. Hoe je dat doet, dat heeft Rini zelf laten zien !