Interview: Jan van Laar neemt na 31 jaar afscheid van de brandweer

Na 31 jaar neemt Jan van Laar (55) uit Putte afscheid van de brandweer. Tijdens zijn afscheidsreceptie die vrijdagavond in de Putse kazerne plaatsvond ontving Van Laar een Koninklijke Onderscheiding uit handen van burgemeester Steven Adriaansen. Nu blikt hij terug op de bijzondere momenten bij de brandweer.

Gefeliciteerd met uw Koninklijke onderscheiding. Hoe heeft u de receptie ervaren?
“We weten allemaal dat als je meer dan twintig jaar bij de brandweer marcheert, je kans maakt op zo’n onderscheiding. Maar op het moment dat ik ‘m kreeg was er toch even een stil moment. Het was ook een dubbel gevoel, het is een feest en tegelijk neem je afscheid.”

Waarom heb je besloten om afscheid te nemen van de brandweer?
“Ik heb altijd al gezegd dat ik op m’n 55ste zou stoppen bij de brandweer. Nu ik ook nog een andere baan heb die niet te combineren is met het werk bij de brandweer is dit ook echt het moment om ermee te stoppen. Het werk geeft mij de laatste tijd ook niet meer de voldoening die het vroeger gaf. ”

Hoe ben je bij de brandweer terecht gekomen?
“Ik werkte bij General Electric als operator, en kreeg in 1985 de kans om me aan te sluiten bij de vrijwillige bedrijfsbrandweer. Ik was gelijk verkocht aan het brandweerwerk en ben dit daar blijven doen tot 2015. Bijna al mijn opleidingen heb ik daar kunnen volgen. In 1991 kwam er een plekje vrij bij de vrijwillige brandweer in Putte waar ik op gesolliciteerd heb. Ik kwam daar binnen met alle nodige papieren, ze hoefden voor mij dus bijna geen opleidingskosten te betalen. Ik was de afgelopen 24 jaar vrijwilliger bij de brandweer in Putte. De laatste zes jaar was ik teamleider van de post Putte. ”

Wat heeft de meeste indruk gemaakt op jou?
“Dat zijn toch de branden waarbij dodelijke slachtoffers te betreuren zijn. Natuurbranden kunnen heftig zijn, maar natuur herstelt zichzelf wel. Als er een slachtoffer is dan zit daar altijd een familie achter. Een woningbrand waarbij een Poolse man om het leven kwam staat me nog het beste bij. Toen we aan kwamen rijden was er al een collega die rook dat er een slachtoffer in de woning lag. De medebewoner kwam naar ons toe en vertelde dat er nog iemand binnen was, toen wisten we het zeker. We hebben na de brand ook meegeholpen met het bergen van het stoffelijk overschot. Op dat moment sta je niet stil bij waar je mee bezig bent. De dagen daarna denk je er toch veel aan. Je praat er over met collega’s en thuis. Vergeten doe je zoiets nooit, maar je leert er op die manier wel mee om te gaan.”

Wat zijn de mooie herinneringen?
“We moesten op een gegeven moment naar een brand op de Rucphense Heide. Omdat er file stond heeft een motoragent van de marechaussee ons de hele snelweg van Hoogerheide tot Rucphen door het verkeer geloodst. Met zwaailicht en sirene aan gebaarde de agent alle automobilisten om aan de kant te gaan. Toen we in Rucphen aankwamen bleek dat er voor ons niks meer te doen was. Toen zijn we op het gemakje terug gereden naar de kazerne. Een andere leuke herinnering was het bezoek van Koningin Beatrix in 2002. Ze bezocht de politieacademie in Ossendrecht voor een werkbezoek. Wij moesten naast de landingsplaats van de helikopter klaarstaan voor het geval er iets fout mocht gaan. Ik ben best wel Koninklijk gezind, dus ik vond het heel bijzonder om mee te maken.”

In de voorbije jaren is er veel veranderd bij de brandweer. In 2010 ging de gemeentelijke brandweer op in veiligheidsregio Midden- en West-Brabant. Hoe heb je deze verandering ervaren?
“Vanuit het bedrijf waar ik werkte was ik wel gewend aan veranderingen. Maar er zijn ook collega’s weg gegaan die al die veranderingen niet zagen zitten. De vrees was ook wel dat we dingen kwijt zouden raken zoals bij de verandering naar gemeentelijke brandweer in 1997. Toen moesten we het met een wagen minder doen op onze post. Maar we zijn er nog steeds, dus tot nu toe is het geen probleem. De manier van werken is wel erg veranderd. Daar moesten we mee leren omgaan. Even luchtflessen omruilen bij de kazerne in Hoogerheide is er niet meer bij. Nu moeten we het op voorhand aanvragen.”

Ook het communicatiesysteem van de hulpdiensten werd vervangen. C2000 kwam in de plaats van de analoge portofoon. Hoe is dat gegaan?
“De invoering van C2000 is geen verbetering als je het mij vraagt. Het analoge systeem vond ik helderder klinken dan dit. De apparatuur is met name best lastig. Als je er dagelijks mee werkt zal het wel meevallen, maar als vrijwilliger werk je er niet dagelijks mee. Gelukkig komen er nu nieuwe portofoons die simpeler zouden moeten zijn.”

Laat je het brandweerteam met een gerust hart achter?
“De nieuwe teamleider, Rob Minnebach, is beroepsbrandweerman. Hij heeft dagelijks te maken met het brandweerwerk terwijl we in Putte soms maanden zitten te wachten op een bermbrandje. Hij is zeker van toegevoegde waarde voor de post Putte.”

Wat ga je doen met de tijd die je nu niet meer aan de brandweer besteedt?
“Ik heb in ieder geval genoeg om handen. Ik heb een nieuwe baan, verhuisplannen en kleinkinderen die hun opa nodig hebben. Ik blijf wel lid van de personeelsvereniging, dus het contact met het team zal blijven.”

In 2007 schreef je een boek over het 150-jarige bestaan van brandweer Putte. Krijgt dat ook nog een vervolg?
“Er staat in de kazerne nog een stapel dozen met oude handgeschreven verslagen die de oude commandant van Putte heeft geschreven. Ik denk dat daar een hoop interessante informatie in staat. Als ik er nog eens tijd voor heb wil ik er graag doorheen spitten. Wie weet komt daar nog eens een boek uit voort.”